APOLOGJI MIZE
E ulur mbi hundën e burrit që po flinte gjumin e drekës përvëluese, miza po thoshte: -“Ja që edhe ne mizat mendojmë, dhe jo keq. Për besë, jo keq! Sidomos kur në tryezë ka plot gjëra të mira, të cilat njerëzit indiferentë i lenë të shkojnë kot. Atëhere ne mendojmë se nuk duhet të ndodhte kjo masakër, kjo braktisje, kur njerëzit të ngopur vetëm rrinë dhe vështrojnë. Përnjimend duam t’i shpëtojmë ushqimet e ngrata të lëna në mëshirën e fatit dhe atëherë sulemi që t’i ndihmojmë me gjithë dëshirën tonë, me gjithë transparencën e mendimeve tona, me gjithë dashurinë tonë, kurajon tonë. Sillemi e përsillemi rreth tyre, natyrisht për të studiuar sa më mirë vendin se nga duhet të fillojmë, dërgojmë korrierë njeri pas tjetrit, hyjmë, dalim shumë herë nga dritaret e hapura, sepse kështu mendojmë më mirë. As bëjnë edhe njerëzit kështu, kur nuk kanë të mendojnë di ç ka me rëndësi? Edhe ata hyjnë e dalin njëmijë herë në minutë, ngrihen po të jenë ulur, e ulen po të jenë ngritur? Flasin k
