APOLOGJI MIZE
-“Ja që edhe ne mizat mendojmë, dhe jo keq. Për besë, jo
keq! Sidomos kur në tryezë ka plot gjëra të mira, të cilat njerëzit indiferentë
i lenë të shkojnë kot. Atëhere ne mendojmë se nuk duhet të ndodhte kjo masakër,
kjo braktisje, kur njerëzit të ngopur vetëm rrinë dhe vështrojnë. Përnjimend
duam t’i shpëtojmë ushqimet e ngrata të lëna në mëshirën e fatit dhe atëherë
sulemi që t’i ndihmojmë me gjithë dëshirën tonë, me gjithë transparencën e
mendimeve tona, me gjithë dashurinë tonë, kurajon tonë. Sillemi e përsillemi
rreth tyre, natyrisht për të studiuar sa më mirë vendin se nga duhet të fillojmë,
dërgojmë korrierë njeri pas tjetrit, hyjmë, dalim shumë herë nga dritaret e
hapura, sepse kështu mendojmë më mirë. As bëjnë edhe njerëzit kështu, kur nuk
kanë të mendojnë diçka me rëndësi? Edhe ata hyjnë e dalin njëmijë herë në
minutë, ngrihen po të jenë ulur, e ulen po të jenë ngritur? Flasin kur nuk ulërijnë
dhe ulërijnë kur nuk flasin? Ç’të thuash? Më mirë të heshtësh për të
gjitha këto dhe t’i ndihmosh të ngratët njerëz dhe të shkretat ushqime.
Dhe ne kështu bëjmë, bile ky është edhe qëllimi sublim i gjithë
racës sonë mizërore që shkrin gjithë jetën e saj për të mirën e racës njerëzore.
Po kujt t’i thuash? !...
Njerëzit nuk na kuptojnë, u dukemi sende pa vlerë, madje të
bezdisshme. Kanë shpikur gjithëfarëlloj ilaçesh e metodash për të na
luftuar. Po ne, me fisnikërinë që na karakterizon racë pas race
vazhdojmë t’i duam njerëzit dhe jemi të bindur se një ditë edhe ata do ta
kuptojnë qëllimin tonë fisnik dhe sakrificën sublime.
Po ne mund të bëjmë shumë. Ne kemi edhe një mundësi tjetër,
t’i zgjojmë ëmbël njërëzit me zukatjen tonë, që do të zëvendësonte shumë mirë të
gjitha sinjalet e imitimet e shplara të zgjimit, por tamam atëhere, shumë
patriote të racës sonë të lëvduar, bien pré e sulmit njerëzor, që nuk kursen as pëllëmbët, as
mjete të tjera për të cilat folëm më lart. Kështu ata na asgjësojnë dhe na
kufizojnë m undësitë e komunikimit, na pengojnë gjuhën tonë. Atëhere, ne jemi të
shtrënguar të marrim masa mbrojtëse, të fluturojmë shkurt dhe lart për të
ruajtur vetë ekzistencën tone, edhe kështu të vënë në pikëpyetje.
Gjithësesi, ne nuk tërhiqemi. Ne vërtitemi mbi kokat e tyre
derisa ata, njerëzit, ta kuptojnë thellësisht se kanë gabuar në lidhje me racën
tonë dhe të binden për qëllimet tona të mira…”
Pëllëmba e burrit që u zgjua iu ngjesh pas kokës dhe për fat
të keq ajo nuk arriti të mbaronte dot fjalën e saj…
Eh, një patriote më pak…
Marre nga vellimi me tregime "Gabimisht dashuruar", Tirane, 1997
Comments
Post a Comment