GJINKALLA DHE MILINGONA

 Na ishin njëherë një Gjinkallë dhe një Milingonë. Në fakt ato kishin qenë edhe herë të tjera bashkë dhe ishin ndarë, por unë kësaj here mendova që t’i bashkoj prapë. Le që ato të dyja me sa duket nuk bënin dot pa njëra-tjetrën, kështu që edhe po  të mos isha unë sebep, ato do të bashkoheshin se do bashkoheshin një ditë…

     Nejse…Ishte një ditë e bukur vere. Gjinkalla kishte veshur një mantel të ri ngjyra-ngjyra dhe po i gëzohej atij dhe vetvetes që po i dukej shumë e bukur. Kaq shumë u kënaq e u gëzua sa menjëherë filloi këngën e saj. Milingona që po punonnte ca më tutje sapo e dëgjoi mendoi me vete:

     -“Filloi prapë kjo! Nuk zuri e nuk zuri mend! Po kësaj here nuk do t’i huaj asnjë kokërr. Unë punoj gjithë kohës e nuk e ngrej kokën fare nga puna, kurse zonja s’do t’ia dijë fare këndon  a  s’këndon!”- kështu foli me vete dhe vazhdoi punën, pa e ndërprerë për asnjë çast.

    Gjinkalla as që e vriste mendjen të mendonte por vazhdonte gjithë e lumtur këngën e saj. Dhe po mendonte për suksesin e ardhshëm, ku padyshim një rol të rëndësishëm do të kishte edhe veshja e re.

    Kështu kaloi ajo ditë e nxehtë vere dhe erdhi nata. Papritur qielli ishte vrenjtur dhe ca pika shiu po fillonin të trokisnin nëpër gjethe. Gjinkalla u tulat në brimëzën e saj duke u përpjekur të mbronte veshjen e mrekullueshme. Por për fat nuk pati stuhi. 

    Të nesërmen që në mëngjes ajo filloi provat për koncertin që do të jepte dhe ku ishte e bindur se do të korrte një sukses që kurrë më parë nuk e kishte patur. Kurse Milingona, si përditë, pa përtuar fare filloi punën e vet legjendare.

    Dhe ora e koncertit erdhi.

    -“Po shkoj edhe unë”- tha Milingona dhe pa e zgjatur u nis drejt Lisit të Moçëm, ku do të mblidheshin pothuaj të gjithë kafshët e pyllit.

    Gjinkalla atë mbrëmje kishte shumë emocione. Po për fatin e saj të mirë çdo gjë shkoi mirë. Juria e bulkthave e vlerësoi me çmim të parë!

    Oh! Sa e lumtur ndjehej ajo! Më në fund ajo do të mbetej një këngëtare e përjetshme dhe askush nuk do ta shante. Dhe Milingona, mikja e saj e vjetër nuk do të kishte nevojë ta ushqente gjatë dimrit, se ajo tani e siguronte vetë ushqimin dhe të gjitha këto, falë zërit dhe asaj kënge të mrekullueshme. Tani nuk prishte punë që zëri i saj nuk ishte si zëri i bilbilit, rëndësi kishte që edhe në mbretërinë e bulkthave ajo pëlqehej dhe mund të këndonte lirshëm këngën e vet.

    -“Eh, - tha Milingona, - mesa duket çdo njëri prej nesh vjen në këtë botë për të bërë atë që di”- dhe vazhdoi mendueshëm rrugën për në folezën, e cila gjatë verës gjithnjë do të zgjohej nga kënga e mikes së saj të vjetër, Gjinkallës.

Marre nga vellimi me perralla "Symbrapshti", Tirane 1999