SHKËNDIJAT

Na ishte njëherë një Zjarr i Madh dhe krenar. Nuk shuhej as ditën, as natën. Brambullonte gjithë zhurmë, ngrinte lart gjuhët kërcënuese të flakëve dhe kërciste nga kënaqësia. Njerëzit e donin, e nderonin, e ushqenin, me një fjalë e mbanin gjithë pekule. Ndërsa kërciste gjithë qejf dhe lëpinte me naze me flakët e tij muret e nxira të oxhakut, me vete mendonte:

-“Askush nuk është më i mirë se unë, më i fuqishëm  se unë!”

Mburrej Zjarri dhe më shumë gjuhëza flake përcëlluese lëshonte, fryhej e krekosej dhe as që pyeste më për Shkëndijëzat të cilat e formonin. Ato nga ana e tyre rrinin të tulatura.

-“Sa gabim e ka!”- mendonin me vete.

Ikte nata, vinte dita dhe Zjarri vazhdonte mburrjet e tij. Fryhej, hidhej e përhidhej në vatër, përkëdhelte me naze Kusinë që vinte e Zonja e Shtëpisë.

-“Nuk ka si ti, o Zjarr!”- i thoshte Kusia- Askush në botë nuk të mund dot ty, as Uji, as Era, as Njeriu!”

Zjarri i lumtur, i përkëdhelur në sedër brambullinte edhe më fort.

Sot kështu, e nesër kështu, rritej, e më të fuqishme e lëshonte flakën. Zuri Kusia e i thoshte:

-“Të lutem o Zjarr, mos e bëj kaq të fortë flakën se më përcëllove!”

Zjarri as e dëgjonte. Zuri e Zonja e Shtëpisë e i thoshte:

-“Të lutem o Zjarr, mos e bëj kaq të fortë flakën se u bë shumë vapë e nuk po durojmë dot!”

Zjarri prapë në të tijën. Zuri Oxhaku e i thoshte:

-“Të lutem o Zjarr, jo kaq shumë flake, se bëhet shumë tym e më mbyte e më nxive fare!”

Zjarri po të tijën:

-“Askush nuk është më i mirë se unë, më i fuqishëm se unë!”

Mburrej Zjarri dhe më shumë gjuhëza flake përcëlluese lëshonte, fryhej e krekosej. Dhe as që pyeste më për Shkëndijëzat e vogla e të urta. Ato rrinin të tulatura. Më shumë krekosej e më të nxehta i lëshonte flakët. Shkëndijat që deri më atëherë kishin qëndruar të tulatura, shihnin e dëgjonin çdo gjë dhe po u vinte turp që shkak që Zjarri digjte e fryhej e krekosej, në fund të fundit , ishin ato. Po ato nuk mund ta pranonin një sjellje të tillë.

-“Ta rregullojmë ne qejfin o Zjarr mendjemadh!”

Një të thënë e një të bërë. U mblodhën të gjitha tok dhe…hop! ... kërcyen nga vatra dhe ikën. Ikën diku larg, ku vendosën të krijonin një tjetër zjarr që të ishte vetëm në dobi të njerëzve. Zjarri i Madh u fashit menjëherë, u mpak, u zvogëlua, aq sa mezi i dukej pakëz flakë jeshile. Filloi të qajë e t’u lutet Shkëndijave. Por ato nuk e dëgjuan më se nuk ndodheshin aty. Atëherë Zjarri u kthye nga Kusia:

-“Të lutem moj Kusi, ju thuaj Shkëndijave të kthehen, nuk do të të përcëllojë më!”

Por Kusia bëri sikur nuk e dëgjoi. Atëherë Zjarri i dëshpëruar iu kthye të Zonjës së Shtëpisë:

-“Të lutem moj Zonjë e Shtëpisë, m’i kthe Shkëndijat se nuk do të të vapos më!”

Por Zonja e Shtëpisë heshti dhe në heshtje shkoi e mori një kovë me ujë dhe ia hodhi përsipër asaj që dikur ishte një zjarr i madh. Zjarri u përpëlit edhe disa herë. Dhe ashtu pati fuqi t’i drejtohet edhe Oxhakut:

-“Të lutem Oxha…”

Nuk arriti ta mbaronte fjalën, uji hyri deri në palcë dhe ai ra pa frymë në vatër. Zonja e Shtëpisë e m   blodhi hirin që mbeti dhe e hodhi në një anë të gardhit. Natën ra edhe një shi i madh dhe të nesërmen nuk kishte  mbetur asnjë shenjë nga Zjarri.

Marre nga vellimi me perralla "Symbrapshti", Tirane 1999