SYMBRAPSHTI

Jetonin njëherë në një Mbretëri, kushedi se ku e kushedi sa larg, një Mbret e një Mbretëreshë që i donin shumë fëmijët e fëmijë s’kishin. Vitet kalonin mes darkave e drekave madhështore siç u ka hije me të vërtetë mbretërve të kësaj bote, por kur futeshin në dhomat e tyre dhe zhurma reshte, ata ndjeheshin tepër të pikëlluar. Aq shumë pikëlloheshin, sa edhe dashuria që kishin për njëri-tjetrin nuk u mjaftonte për t’u ngushëlluar. Dhe rrinin të dy në dritare duke soditur yjet, hënën…

Njëherë tek po rriinin kështu të përqafuar, Mbretëresha i thotë Mbretit:

-Po sikur t’i luteshim Hënës, Mbreti im, kushedi na e dëgjon dhe na e plotëson dëshirën tonë?

-Kjo është gjë që s’bëhet, - iu përgjigj Mbreti- Hëna nuk del mbi tokë të plotësojë dëshirat e njerëzve, qofshin këto edhe mbretërish.

-Kushedi! - hamendësoi Mbretëresha dhe me zë të vendosur tha:

-Unë do të lutem!

Një të thënë e një të bërë. U kthye me fytyrë nga Hëna dhe tha:

-E shtrenjta Hëna ime, të lutem, kushedi ti dëgjon dhe më plotëson dëshirën time më të madhe të jetës, më dërgo një fëmijë të cilin do ta dua më shumë se çdo gjë tjetër e kësaj bote!

Hëna, e cila me të vërtetë e dëgjoi, nuk e zgjati shumë, por në krahët e Mbretëreshës së pikëlluar vuri një bebush. Mbretëresha dhe Mbreti nuk po u besonin syve. Po mbanin në krahë ëndrrën e tyre! Mbretëresha edhe më shumë ishte e emocionuar dhe nuk dinte se si ta falenderonte Hënën për këtë mrekulli që u dha. Kurse Mbreti i rëndë, si gjithnjë, i vuri krahun së shoqes dhe u drejtua për në pallat. Me fshehtësi u futën në dhomën e tyre dhe filluan ta kundrojnë mirë e mirë fëmijën. Ai nuk po ndjehej, po rrinte urtë dhe me sa dukej do të ishte një fëmijë i mbarë.

-Më mirë të mos e luajmë, ta lemë kështu të mbuluar dhe le të thërrasim një dado të merret me të- tha Mbreti.

Një të thënë e një të bërë. Askush nuk e pa më bebushin e vogël, e aq më tepër  vetë Mbreti, i cili i tha gruas dhe dados se fëmija do të dilte në publik vetëm pas  nëntë muajsh.

Edhe vetë Mbretëresha u ndalua nga Mbreti për ta parë bebin dhe për të dalë në publik. Ai hapi fjalë që ajo ishte sëmurë dhe se Mbretëria e tyre do të nderohej nga një trashigimtar i shëndetshëm.

Lajmi u prit ashtu siç i ka hije në të gjithë mbretërinë, me festime të mëdha.

E kështu kaluan muajt njëri pas tjetrit. Mbretëresha vazhdonte të rrinte e mbyllur dhe bebushi vazhdonte të rritej. Dadot sa herë që Mbretëresha i pyeste, i thonin se ai ishte mirë dhe se po rritej me shpejtësi… Mbretëresha i kalonte ditët e netët e mbyllur në dhomën e vet po gjithësesi, ndjehej e lumtur kur mendonte se një fëmijë do t’ia zbukuronte ditët…

Të nëntë muajt kaluan si pa u ndjerë. Erdhi çasti i shumëpritur. Atë ditë dadot ishin më të shqetësuara se kurrë. Sytë e tyre ishin tmerruar. Po askush nuk u vuri rëndësi, ashtu të zënë me përgatitjet e rastit…

Mbretëresha ishte më e lumtur se kurrë…Kurse Mbreti nuk e jepte veten. Oborrtarët ishin  mbledhur të gjithë në pallat për të marrë pjesë në ngjarjen e shënuar të lindjes së trashëgimtarit të Kurorës. Po ceremonia po vononte. Askush nga oborrtarët e pranishëm nuk e vuri re se dadoja më e vjetër e pallatit, ajo që kishte pritur të lindte edhe vetë Mbretin, dhe po vetë  e kishte rritur, nuk ndodhej aty, siç nuk ndodhej as Mbreti…Ata të dy ishin mbledhur kokë më kokë dhe Mbreti i bërë dyllë po dëgjonte ç’ka po i thoshte dadoja:

-Vriteni!- mezi arriti të thotë me një gjysëm zëri.

Dadoja nuk lëvizi nga vendi. Trishtimi i zbriti nëpër të gjithë trupin e saj të rënduar nga vitet.

-Mbreti im, unë nuk mund të urdhëroj diçka të tillë dhe aq më tepër ta bëj atë!

-Po si t’ia bëjmë?

-Po të më dëgjoni mua, lereni të jetojë, priteni me të gjithë ceremonitë e Kurorës dhe hë për hë mos i thoni gjë Mbretëreshës, më vonë shohim e bëjmë.

-Po mirë, kështu e bëjmë- vendosi Mbreti i cili në të vërtetë nuk kishte zemër ta bënte një gjë të tillë, më shumë i friksuar nga fakti se ai fëmijë ishte dhuratë e Hënës, e Hëna nuk ishte një qenie e zakonshme njerëzore.

Fëmija u prit me të gjitha ritet e Kurorës, të gjithë ishin të kënaqur, të gjithë festuan pa e ditur kush të vërtetën. Edhe Mbreti e Mbretëresha megjithë që u pikëlluan së tepërmi, për të mirën e mbretërisë dhe për sigurinë e qetësinë e njerëzve, nuk e jepnin veten fare.

Kaluan kështu disa vjet. Djali ishte rritur. Dadoja e vjetër kishte vdekur dhe po kështu kishte vdekur edhe Mbretëresha me Mbretin. Kishte ardhur çasti që djali, i vetmi trashigimtar i Fronit të dilte në publik, se shumë nga cmirëzinjtë e dashakeqët, ziliqarët dhe shpirtzinjtë, makutët e cingunët, kishin kohë që flisnin lart e poshtë se trashëgimtari nuk ekzistonte dhe se ata ishin gati të merrnin frenat e drejtimit të Mbretërisë, ta ndanin mes tyre dhe të kënaqeshin me copat e majme që ëndërronin të merrnin. Kishte kaluar edhe afati që vetë Mbreti kishte vënë për djalin. Ai vetë nuk dinte se ç’të bënte sepse kishte për fat të keq asnjë njeri të afërt që t’i merrte ndonjë mendim. Ishte jashtëzakonisht i vetmuar dhe si i tillë dhe tepër i trishtuar. Kishte kaluar një fëmini po aq të trishtuar. Kurrë nuk kishte patur të drejtë ta kapërcente pragun e derës, brenda së cilës nuk i kishte munguar asgjë, as deti, as lumi, as mali, as lodrat, as armët…Po ja që urdhëri i babait të tij kishte qenë kategorik. Kurse tani…tani i duhej të dilte në publik, të komandonte e të drejtonte, shkurt të mbante e të lulëzonte më tej Mbretërinë e tij që babai ia kishte lënë me të vërtetë tepër të pasur.

Ishte 20 vjeç. Përpara se të vendoste përfundimisht se ç’do të bënte, kërkoi t’i çonin në dhomë vajzat më të bukura të Mbretërisë. Oborrtarët nxituan t’ia çonin dëshirën në vend. Ai vetë u struk në një kënd të errët të sallonit të madh të larë me flori dhe priti hyrjen e tyre. Ato ishin me të vërtetë të mrekullueshme, të magjishme, të bukura, tepër të bukura. Sytë e tyre shkëlqenin plot jetë. Kurse djali gjithë i strukur në gjysëm hijen e sallës vazhdonte t’i kundronte dhe lotë të mëdhenj i rrokulliseshin

-S’paska njeri këtu, përse na sollën?- pyeti njëra nga ato.

-Kushedi, mos ndonjë fantazëm?

-Ose ndonjë monstër!

-Ai nuk ekziston, atë e ka shpikur vetë Mbreti për të mbrojtur mbretërinë tonë. Po të ishte njeri I gjallë do ta kishim parë. Kurse u bënë 20 vjet që atë nuk e ka parë askush. Për mua, kjo është një gënjeshtër e madhe. Dhe shyqyr që s’ka asnjë person se kush rrinte e dëgjonte broçkullat e tij!

Vajzat rrinin të trembura dhe nuk dinin se ç’të bënin. Kur që prapa qoshes më të errët u shfaq një siluetë. Ato bërtitën të gjitha dhe u grumbulluan tok duke u përpjekur të dallonin atë që u shfaq përpara

-Mos u trembni!- doli një zë nga silueta- Jam unë, Mbreti juaj.

-Po dilni pak më tej që edhe ne të kemi mundësi t’ju shohim- foli më e guximshmja

Djali-Mbret, bëri disa hapa dhe ato të gjitha mbetën pa gojë kur panë që ai ecte mbrapsht. Drita në sallë u shtua. Përpara tyre një trup i bukur i veshur me pelerinë floriri, me flokë të verdhë e të derdhur mbi supe rrinte sikur kërkonte mëshirë.

-Siç e shihni unë nuk jam përrallë por i vërtetë.

Vajzat mezi e mbajtën klithmën kur fytyra e sovranit të tyre u shfaq në dritë. Ajo nuk kishte sy. Kishte hundë të bukur e të drejtë, buzë të plota e të kuqe si ato të më të bukurës prej tyre, ball të lartë e vesh të vegjël aristokratësh, …po nuk kishte sy… Vajzat të gjitha kishin stepur sepse nuk dinin ç’të thoshin. Papritur ishin gjendur para diçkaje që as e kishin menduar ndonjëherë. Në sytë e tyre tashmë lexohej dhimbja. Enigma 20 vjeçare ishte zgjidhur. Djali-Mbret u rrotullua dhe vetëm atëherë ato nuk e përmbajtën dot veten por klithën të lemerisura të gjitha përnjëherësh. Në mes të flokëve të verdhë e të derdhur shkëlqenin një palë sy, ndoshta më të bukurit e botës, sikur ishin bërë nga grimca e yjeve, nga trishtimi i Hënës e nga gacat e Diellit. Në mënyrë instiktive ato u bënë rreth afër njëra-tjetrës, fytyrat e tyre ishin zbardhur  dhe nuk dinini ç’të bënin. Dhimbja që u shfaq fillimisht në sytë e tyre ia kishte lënë vendin vetëm llahtarisë dhe tmerrit. Po shihninn më të paimagjinueshmen gjë të botës!!!

-Kush do të vijë e të më japë një të puthur?- pyeti Djali-Mbret

Asnjëra prej vajzave nuk lëvizi nga vendi, bile edhe ato më lakmitaret.

Ato nuk patën kohë të bënin as lëvizjen më të vogël se Djali-Mbret, nxori një nga klamat që I mbante rreth brezit dhe ia nguli vetes mu në zemër. Sytë më të mrekullueshëm të botës humbën në krifën e artë të flokëve dhe u shuan duke rreshqitur mbi dyshemenë e mermertë të pallatit mbretëror një pikë Loti të Artë. Në atë çast Dheu u hap dhe e gjithë Mbretëria hyri brenda tij thellë e më thellë përgjithnjë, sikur kurrë të mos kishte qenë…

Gjithçka u zhvillua aq shpejt dhe asnjë nuk mundi ta dinte se po qe se ndonjëra nga vajzat do të tregonte ndopak dashuri dhe do t’i kishte dhënë Djalit-Mbret një të puthur, jo nga mëshira, por nga dashuria, sytë e mrekullueshëm do të vinin në vendin e vet dhe Mbretëria do të jetonte përjetësisht.

Marre nga vellimi me perralla "Symbrapshti", Tirane, 1999