PËR NJË BURRË DHE PËR NJË GRUA

Na ishte njëherë një Burrrë që e kishte për zakon të mburrej. Aq shumë i pëlqente të mburrej sa tha njëherë se “ai dhe vetëm ai do të ishte  zoti i padiskutueshëm i çdo gjëje që syri i tjerëve shikon”. Arriti dhe tha, por pastaj nuk gjente rehat, se njerëzit që e kishin dëgjuar ishin ata që s’e linin të qetë, por e nxisnin dhe i kërkonin çdo çast që ai të realizonte atë çka vetë kishte premtuar e ishte mburrur. Se fjala aq e ka keq, sa të dalë përmes dhëmbëve e gjuhës, se pastaj di vetë ajo të  spërdridhet në 1000 trajta e forma.

Nuk gjente rehat. E keqja ishte se edhe gruan që kishte në shtëpi s’e kishte për gjë. Dëgjoi se diku në fshatin ku jetonte ai, na ishte një Grua tek e cila shumë vetë shkonin e mernin kuvend për problemet e hallet që u zinin derën dhe iknin prej saj tepër të kënaqur nga këshillat e mira.

-Pse të mos shkoj edhe unë?- tha me vete Burri. Një të thënë e një të bërë. U nis drejt e në shtëpinë e Gruas. Pa e zgjatur shumë i tregoi se përse kishte vajtur dhe me zemrën që i dridhej po priste se ç’do dëgjonte prej saj. Gruaja e dëgjoi me vëmendje deri në fund dhe i tha:

-Fajin e ka gjuha jote që del para mendjes, por tani ajo që u bë, nuk çbëhet më, puna është se ç’mund të bëjmë që ti të mos humbasësh asgjë.

-Dil përpara njerëzve dhe thuaju se ti je zoti i vërtetë i çdo gjëje që syri i tyre sheh. Kush beson tek ty, le t’u besojë syve të tij.

U tha, u bë. Burri që të nesërmen doli përpara njerëzve dhe përsëriti fjalët e gruas. Njerëzit nuk e prisnin një thënie të tillë. E kur?... tamam atëherë, kur pothuaj të gjithë ia kishin hequr fillin Burrit dhe nuk e përfillnin më. Askush nuk desh të dilte më qorr se tjetri, ndaj njerëzit heshtën dhe përpiqeshin në heshtje të shihnin sa më larg të ishte e mundur, sepse kështu kujtonin se shtohej me të vërtetë pasuria e Burrit.

Në të vërtetë, fushat që shtriheshin para tyre ishin të pafundme dhe vetëm tutje, tepër larg, dukeshin majat e kaltra të maleve dhe brezi i një deti të madh. Fushat ishin të gjitha të punuara dhe vërtet që të kënaqej syri kur shihje gjithë atë bukuri e begati me të cilën mbaheshin të gjithë banorët e atij vendi.

Po në fakt, pronari i vërtetë i kësaj pasurie asnjëherë nuk kishte dalë dhe askush nuk e kishte parë, qoftë edhe ata më të vjetrit, njësoj si puna e Zotit, të cilin e besojmë të gjithë po askush nuk e ka parë në një trajtë a formë të caktuar, qoftë kjo edhe formë njerëzore. Banorët ishin mjaftuar gjithnjë vetëm me idenë se pronari ekzistonte dhe kjo u kishte mjaftuar të rregullonin të gjithë jetën e tyre, të gjithë pasuritë e tyre.

Kështu që, thënia e Burrit sa i çuditi njerëzit, aq edhe u pranua si e vërtetë, mbi të gjitha sepse asnjëri prej tyre nuk donte të dilte budalla dhe qorr.

Burri u bë pronar e zot i padiskutueshëm i gjithë asaj pasurie e begatie.

Shumë vite shkuan dhe po njëlloj njerëzit mendonin e besonin në atë që u  kishin nxjerrë përpara dhe e respektonin me të gjitha ritet e nevojshme, Burrin që edhe ashtu, ishte bërë i famshëm!

I faleshin njëlloj si perëndisë dhe nuk e vrisnin më mendjen po hanin, pinin, shëtisnin në vende të panjohura dhe kësisoj jetonin e gëzoheshin. Ishin aq të lumtur sa nuk kujtohej njeri për fillesën, bile, edhe kur ndodhte që ndokush të merrte mundimin e të mendonte për ato gjëra ia shkurtonin gjuhën e mendjen tak-fak. Askush nuk kishte dëshirë të humbiste atë që u kishte sjellë Zoti dhe padyshim që dëshironin që kjo parajsë të mos mbaronte kurrë.

…Dhe përralla vazhdon…

Marre nga vellimi me perralla "Symbrapshti", Tirane, 1999