LEPURI DHE FATI

Na ishte se ç’na ishte… Na ishte njëherë një lepur, por një Lepur i vërtetë pylli dhe i pyllit më të madh e më të bukur që mund të kishit parë ndonjëherë. Ky Lepuri, na jetonte në një zgavër të cilën e kishte hapur vetë me thonj e me këmbë. Rronte aty vetë, sëbashku me të gjithë familjen e tij të madhe, numrin e anëtarëve të së cilës asnjëherë nuk e dinte. Po ç’rëndësi ka kjo, e rëndësishme është që ai ishte  lepuri më i nderuar i fisit të lepujve! Mbahej për trim dhe deri më atëherë  u  kishte shpëtuar për mrekulli dhëmbëve të dhelprës e të ujkut që jo rrallë kishin dashur të shuanin me të  urinë e tyre të përjetshme. Kështu qëndronin punët edhe një ditë të ngrohtë vere kur Lepuri i sigurt se nuk do ta trazonte kush u mbështet rrëzë trungut të një peme për t’ia marrë me një sy gjumë.

Një të thënë e një të bërë. Ia mbështolli me gjumë dhe një gjumë të rëndë si gjumë dimri dhe as që e dëgjoi që dikush kishte qëndruar pranë tij dhe po e shihte.

-Sa lepur i bukur e i madh!  Gjynah që rron në një zgavër të tillë!- tha zëri që s’ishte gjë tjetër veçse zëri i Magjistarit të Pyllit. – Unë nuk do ta le këtu, ky lepur më duket i mirë dhe unë do ti jap më shumë.

Magjistari i Pyllit, i cili dilte shëtitje një herë në 100 vjet, la pranë Lepurit një shkop të praruar që shkëlqente në mijëra vezullime verbuese. Ishte një shkop magjik, fuqia e të cilit ishte çudibërëse, deri në atë pike, sa lepurin tonë ta kthente në një xhentëllmen të përkorë. Magjistari la shkopin e tij dhe u zhduk. Ndërkohë Lepuri ynë po flinte për shtatë palë qejfe. Ai as që e kishte ndjerë Magjistarin. Fjeti e fjeti deri në mbrëmje. Kur sytë e tij u hapën rreth e qark nuk ishte errësira e zakonshme, por një dritë ndriçonte të gjithë trungun e pemës ku ai kishte fjetur aq shumë. Lepuri u përkul për të parë se nga vinte kjo dritë verbuese dhe vuri re pranë këmbëve të tij një shkop me të vërtetë brilant. E mori në dorë dhe po e vështronte nga të gjitha anët si për të kuptuar se nga i vinte gjithë ai shkëlqim marramendës. Nuk po kuptonte asgjë. I mori erë.

-E ç’ta dua unë këtë? Përse mund të më shërbejë? Karrotë nuk është, lakër nuk është, lëre që na verboi fare…!- dhe Lepuri s’e zgjati më: një të flakur i bëri shkopit dhe kaloi tutje i qetë dhe pa e vrarë më mendjen, siç kishte bërë gjithë jetën e tij prej lepuri.

Vazhdoi të jetonte në të njëjtën zgavër të ngushtë ku nuk mjaftonte ajri, me fëmijët e tij të panumërt nëpër këmbë, gjithnjë nën kërcënimin e dhëmbëve të bishave të pyllit, pa e mësuar kurrë dhe pa e vrarë mendjen kurrë, si ai, atë ditë të ngrohtë vere, kur gjumi e kishte zënë rrëzë trungut të pemës së vjetër, kishte flakur tutje –tej, fatin e tij.

Marre nga vellimi"Symbrapshti", Tirane, 1999