NJERIFATIIM
Deti ishte aty, i lodhur, i mërzitur, i pisët si një i dënuar që mezi pret ditën e lirimit. I pranonte të gjitha se nuk mund të vepronte ndryshe deri sa të merrte atë fuqinë e tij të admirueshme e shkatërruese. Ajri ishte i tejmbushur me frymë e avuj kopeje që aty ha, djersin, pi, hakërrehet, qesh, ulërin, vrapon, rri, përtyp e ripërtyp, aq shumë, sa as mirësia e freskisë së detit nuk i largonte. Për çereknjeriun e pakrahë kjo ishte koha e artë për të bërë para. Njerëzve u vinte keq për gjymtimin e tij. Askush nuk e pyeste se si kishte ndodhur që ai ishte ashtu, i pakrahë. Nuk kishin kohë. Rruga i priste të shkonin tutje dhe tjetri që vinte pas tij i shtynte gjithnjë përpara, apo pas, kjo nuk kishte rëndësi, diku. Po ai e dinte se veç keqardhjes një takëm prej tyre ia lëshonin monedhën nga frika se mos diçka e ngjashme u binte atyre vetë për pjesë, ishin thjesht supersticiozë. Por tek e fundit, për atë vetë nuk kishte fare rëndësi motivi që i shtynte njerëzit të lëshonin monedhat në tokë tek këmbët e tij. Ai në fund i numëronte me kujdes ato. Prej tyre varej jeta e tij. Nëse nuk paguante diçka ai ishte krejt i mbaruar, askush nuk do t'i shërbente më. Ulej gjithmonë në të njëjtin vend, buzë trotuarit, mes njerëzve dhe makinave. Gjithësesi, ishte i kujdesshëm, sepse e dinte që shumë kollaj mund të përfundonte nën rrotat e makinave që aty merrnin kthesën për të parkuar diku më tej, në një rrugicë të qelbët, jo më shumë se 30 metra nga deti, plot plehra, dashnorë të lirë që bënin nga një "teke të shpejtë", aty më këmbë, ku kutërbimi i mishit të kalbur, pampersave të mbushura të bebeve, thelave të lëkurëve të shalqinit dhe domateve të kalbura përziheshin në një kazan të vetëm që merrte vetëm çerekun e sasisë së tyre dhe ku pjesa tjetër derdhej drejt e në rrugë. Atyre u duhej të ecnin përmbi to dhe që as u bënte përshtypje që e gjithë ajo lukuni plehrash që rrethonte lokalin ku ata sapo kishin ngrënë, ishin po ato plehra, vetëm me një ndryshim: i kishin ngrënë të servirura nëpër pjata, në tavolinë dhe me thikë e pirun që një zot e dinte me ç'ujë ishin larë dhe nën piskamat e atyre sorrave pa zë që të çanin timpanin e veshit. Ishte sezon turistik. Isha në vend turistik. Isha e rrethuar nga turistë. Tregu ishte turistik, rruga ishte turistike, rëra në plazh ishte turistike, shezlongjet ishin turistike, pjepri ishte turistik, muzika ishte turistike, dhomat gjithë lagështirë e myk ishin turistike, dyshekët ku përziheshin njollat e spermave, gjakrave, jashtëqitjeve të kalamajve, supës, groshës e koka-kolës ishin turistike, vrimat e të djegurave me cigare nëpër jastëkë ishin turistike, aroma e specave të skuqur ishte turistike, WC-të e lokaleve pa ajrim dhe ku mungonte gjithnjë uji, gjithë shenja gishtash që kishin dalë nga anusi drejt e mbi mur, ku dashuritë e zëna kaps vizatonin zemra me m…t, i cili nga njëra anë ishte gjithnjë më i shumtë dhe solid, kurse nga ana tjetër sfumohej, sikur të të thoshte sa e brishtë ishte gjysma tjetër e dashurisë, vërtet kaps, por që gjithësesi, ishte turistike. Anuset me gjithë zemra e mollaqe ishin turistike. Deti i mrrolët ishte turistik. Mickonjat ishin turistike. Mizat buçkane si kopertina e revistës "Shëndeti dhe Familja", ishin turistike. Policia ishte turistike. Femrat me flokë të kuqe dhe gjoks e shalë jashtë ishin turistike. Turistikë ishin edhe fëmijët e tyre të uritur e të palarë që prisnin tek dyert e të ashuquajturave shtëpi, të ikte mashkulli i rradhës e që nëna e tyre flokëkuqe t'u mbushte dorën me para që shpenzoheshin menjëherë tek dyqani më i afërt, sigurisht edhe ky turistik. Edhe sarhoshët e përhershëm vazhdonin të ishin sarhoshë e kurvarë, por për sezon edhe ata ishin turistikë. Dielli përvëlues dhe rrenc kurrë nuk mundi ta çelte e ta qeshte detin e mrrolët, por vetëm përvëlonte rrugët e pluhërta që edhe ashtu ishin të përvëluara, ai lëshonte vetëm rreze turistike drejt e mbi turistët xhepshpuar që edhe ujin e pijshëm e mbartnin me vete prej andej nga vinin se ishte ca centë më i lirë. Për ca centë më lirë ata flinin të gjithë bashkë drejt e mbi dyshekët e shtruar mbi dysheme, të rritur e fëmijë dhe nuk ishte çudi që natën kur epshet ndizen e duan patjetër të kapërthehen me njëri-tjetrin të gjendeshe nën kunatin apo të shihje burrin tënd tek rrekej të fuste penisin e tij gjysëmlakuriq në të parën femër po ashtu, gjysëmlakuriqe që i rastiste pranë në dyshemenë e shtruar me dyshekë të qelbët, po turistikë. Dhe vuajtja e këtyre netëve ku veç lesh e li nuk bëhej vetëm fryma, por edhe shalët, ishte gjithë dinjitet turistik. Askush nuk hapte gojën, tek e fundit a s'kishin ardhur për turizëm? Dhe as ishte liria gjëja e parë që të gjithë e dëshironin? E dinin se nga vendi nga vinin nuk do të guxonin të shfaqeshin në publik të zënë për dore e të ngatërruar për këmbësh, kështuqë turma turistike jepej e gjitha drejt lirisë së saj të munguar. Mjaft të dilje e të përziheshe me të, në atë ecejaken idiote dhe para teje do të vallëzonin të lumtura në lirinë e tyre palat e barqeve e shalëve të grave 50 e kacafyu, që kapërdiseshin me minifunde 15- vjeçaresh, e shtrëngonin gjokset e përpiqeshin t’i ngrinin sa më lart, duke harruar që kështu rrudhat shtoheshin dhe në vend që të shihje atë që duhej të shihje, të neveritej çdo gjë para atyre bythërrjepurave, lopësh plaka që edhe t’i therrje të vinte keq. Po ato të shkretat gëzonin. U mjaftonin 4 - 5 ditë turizëm pranë detit për t’u dhënë burrave të tyre për gjatë gjithë ditëve e tjera të vitit liri të pakufizuar. Për to mjaftonte ushqimi, streha, seksi, këlyshët që nuk përtonin t’i rreshtonin njëri pas tjetrit. Ah po, edhe frizerka me gjithë telenovelat që ishin më të shumta se këlyshët e tyre. Po kush kishte folur për lirinë? Dhe aq më tepër kush mund të jepte një përkufizim të saj? Turma kishte lirinë e vet që e ndërtonte në mendje jashtë çdo rregulli. Kështu luante duke shkuar gjithnjë drejt fundit, që thjesht e besonte se ishte aty, po deri këtu. Se ç'fshihej pas kësaj fjale apokaliptike ajo as që e merrte dot me mend dhe as që i interesonte. Ato ishin punë të larta. Asaj i duhej shumë pako gjë: ushqim, seks, riprodhim, dhe të tjerat le të vazhdonin rrugën e tyre o në dreq, o asgjëkund, o gjithkund! E kush e diti, që ta dinte ajo? Nata sillej si e çartur në kërkim të jetëgjatësisë së vet që e mbushte me të gjitha klithmat e saj të mbytura të trupave që bashkoheshin, ndaheshin e bashkoheshin prapë, me të gjithë zhurmat që në rrugë nuk rreshtnin kurrë dhe me Hënën që shkëlqente por që kurrë nuk u pasqyrua në det, ndërsa sillej në qiellin e zi. Kurrë nuk i iku detit ngjyra e plumbtë, e errët si para një stuhie dimri, megjithëse nuk lëvizte asnjë gjeth, dhe dielli të përcëllonte gati-gati si në shkretëtirë. Deti ishte i plumbtë, qielli ishte i plumbtë dhe kufiri mes tyre ishte zhdukur, nuk kuptoje ku fillonte njëri e ku mbaronte tjetri. Dhe e dije shumë mirë se ishe përballë dy botëve të ndryshme dhe prapë nuk e ndaje ç’ishte ujë, e ç’ishte ajër. Njëlloj si kufiri i Jetës me Vdekjen. Që ne kurrë nuk e marrim vesh ku është. As anija që ikën tutje nuk na thotë asgjë, sepse edhe ajo nuk di se ç’e pret. Jeta? Vdekja? Detqielli, apo Qielldeti i plumbtë e ruan me xhelozi fatin e saj. Nata, edhe ajo ishte turistike. Nuk humbiste asnjë çast për të fituar disa cent më shumë. Sezoni mbaronte shpejt, turma zhdukej e gëlltitur nga rruga, sikur kurrë nuk kishte qenë dhe njerëzit, banorët e përhershëm i rrasnin thellë me gjithë rrobat e plazhit, tabelat "kemi dhoma me qera" që zhdukeshin edhe ato, siç zhdukeshin edhe emërtimet e lokaleve që për t'i ndjellur turistët bëheshin nën emra fshatrash të humbur që të veshur edhe ato me petkun turistik tingëllonin si emërtimet e famshme në botë. Po këtu bëhej fjalë vetëm për turizmin kombëtar dhe dashurinë kombëtare, edhe kjo padyshim turistike. Suvenirët kombëtarë të punuar me porosi të veçanta në Kinë, që shiteshin si punime dore karakteristike, pastroheshin dhe mblidheshin nëpër bimsa ku ruheshin deri për sezonin tjetër. A nuk duhej ruajtur identiteti kombëtar dhe të pasurohej turizmi? Ndoshta dikur shqiptarët do të sfidonin fatin e tyre që e kishin stamposur edhe në flamur dhe do të gjallonin duke ngritur qytetërimin e tyre. Por ndoshta kjo mund të ndodhte vetëm kur ata në luftën me Kaosin të dilnin fitimtarë, dhe po fitimtarë do t'u duhej të dilnin edhe në luftë me instiktet, pra të bënin atë kapërcimin e asaj diference historike që i ndante ata nga turma dhe qytetërimi. Por që të ndodhte kjo duhej që kuajt të fluturonin mbi re, dhe unë nuk e besoja dot këtë.
Në fakt duke qenë edhe unë turiste, pra në pushim të plotë, isha e prirur të shikoja anët e mira dhe të mendoja e të bëja prognoza optimiste, por kur dilja të ngatërrohesha me turmën, kur dilja në plazh në kërkim të rërës që tashmë ishte çimentuar e mbjellë me çadra e shezlongje, kur hyja në det dhe gardhet me tela e ndanin atë në parcela-parcela, si tokat, ku njerëzit linin kokat për dy pëllëmbë vend, e që pastaj i linin djerrë, optimizmit tim nuk i mbetej as nami as nishani. Kështuqë, meqë e ndjeja veten pesimiste, rrija në ballkonin tim turistik dhe tretja shikimin në det. Dhe mendoja për jetën. Për jetën time.
Mendoja sikur nga deti të ngrihej një dallgë aq e madhe sa të përfshinte gjithë bregun në gjirin e saj të shkumëzuar, dhe e gjitha kjo që ndodhte nën një qiell të zi ku Hënë e Diell të përziheshin bashkë pa mundur të hedhin qoftë edhe një fashë drite. Dhe ku të mos pipëtinte asgjë. Të mos lëvizte asgjë dhe në të njëjtën kohë dallga të vinte pothuaj nga asgjëja, gjithnjë e më e madhe, të rritej e rritej, dhe pastaj të përplaste për breg shkumën e saj ku më kot të kërkoje stërkalat e kaltërta, apo një rreze drite, le të ishte edhe e Hënës! Thjesht një shenjë. Një shenjë të Përjetësisë, Frymës. Dielli ishte aty. Dhe Hëna po aty. Dhe unë këtu duke mos e kuptuar Mosdritën e tyre. Duke moskuptuar indiferencën e turmës që ziente poshtë ballkonit tim turistik. Kuptoja vetëm sytë e mi të ngulur drejt saj, të palëvizshëm edhe ata, që prisnin një përgjigje, një përgjigje përfundimtare për jetën time, për jetën në përgjithësi, për Dashurinë, Vdekjen, Kaosin, Rregullin, Zotin, Jozotin. Cili nga këta do të ishte në funeralin tim? Apo ata merrnin pjesë vetëm në funerale Kozmike? Po a organizonte Universi funerale? A kishte Universi hierarki? Kush ishte i pari? Kush e mbante fjalimin, sepse patjetër duhej të kishte një fjalim. A kishte turmë Universi? Copërat e asteroidëve, kometave, dikur yjeve, Galaktika apo Mega Galaktika, pluhuri Kozmik ishin turma e tij? Po varreza popullore, po varre pa emër, po varreza masive?
Në luftën e madhe për mbijetesë sigurisht që kishte fitimtarë dhe viktima. Ekzistenca jonë na thoshte se ishim në anën e fitimtarit, por jo për shumë kohë. Edhe Përjetësia ishte e Përkohshme. Ishte thjesht çështje këndvështrimi. Secili sipas oborrit të vet. Po Piramida zotërish a kishte Universi? A kishte Universi Zotin e tij? Në fakt po mendoja thjesht si një qenie njerzore, kur duhej të mendoja ndryshe, por edhe të doja nuk mundja. Si i nderonte Universi të vdekurit e vet? Ndoshta duke na krijuar ne? Duke marrë pjesë në Lindjen e çdo njërit prej nesh? Kush shkonte përpara në funeral? Dashuria? Vdekja? Kaosi apo Rregulli? Zoti apo Jozoti? Dhe kur lindnim kë kishim në krahë? Dashurinë? Vdekjen? Kaosin apo Rregullin? Zotin apo Jozotin? Ç’duan të na thonë ata që shkojnë përgjithnjë kur e tresin shikimin lart dhe duke na ftuar edhe ne të shohim atë që ata shohin? Ç’duan të na thonë çastet e fundit të tyre kur kufiri i ekzistencës dhe joekzistencës zhduket, njëlloj sikur kufiri i zhdukur mes detit e qiellit të plumbtë, kur nuk lëviz asgjë dhe ne nuk kuptojmë në cilën botë jemi. Kë kemi imituar ne? Këtë unë nuk mund ta dija, por dija që në plazhin turistik nuk mungonte agjensia e funeraleve, sigurisht edhe ajo turistike. E rrethuar nga e gjithë kjo valë turizmi e turistësh nuk më mbetej gjë tjetër veç të ndjehesha edhe unë turiste. Pra, duhej të sillesha si një turiste, të veproja njëlloj si ata që të shijoja deri në fund pushimet e mia turistike.
Vura re se një nga veprimet që nuk i shmangej pothuaj kurrkush, ishte hedhja e asaj monedhës drejt atij çereknjeriu, që ndoshta krejt rastësisht ulej përnatë në atë stolin e stisur me copëza dërrase përballë ballkonit të shtëpisë sime turistike.
- "Si fati im" - mendova kur e pashë herën e parë.
Pastaj e pashë prapë, po në të njëjtin vend dhe prapë mendova se ai ishte "si fati im". Që nga ajo ditë kur dilja në mbrëmje në ballkonin e shtëpisë dhe hidhja sytë poshtë, drejt vendit ku ai qëndronte gjithnjë, dhe kur gjithnjë e shihja po aty, të ulur mbi atë stolin e stisur me copëza dërrase , me copën e parave nën këmbë, të zhveshur mes e lart për të treguar më mirë gjymtimin e tij të pakrahë fillova ta thërres me mendje si "njerifatiim". E nëse, ndodhte që ai nuk kishte ardhur ende në vendin e tij unë hidhja sytë nëpër të gjithë rrugën duke e kërkuar me sy njerifatintim. U mësova me praninë e tij dhe nuk mund të mendoja se mund të mungonte, aty në vendin e tij, poshtë dhe përballë ballkonit tim. Po atë natë kisha vendosur të lija edhe unë pjesën time të parave për të. Në fakt, për të qenë e sinqertë nuk po i lija për mëshirë apo keqardhje, këto ishin dy nocione që brenda meje nuk i njihja dhe nuk i pranoja. Nuk i pranoja nga askush. Kështuqë e vetmja arsye që i mbusha mendjen vetes për t'i hedhur monedhën time njerifatittim, mbetej të ishte vetëm marrja me të mirë e tij, e fatit tim. Besova se nëse do lija ca monedha tek njericungu, fati im do të ndryshonte, për mirë, sigurisht. E besova kaq shumë sa u lidha pas atij besimi aq fort sa filloi të më dukej me të vërtetë si një veprim gati-gati magjik, ku do të ndodhte që sapo unë do hidhja monedhën, fati im do të ndryshonte dhe do të merrte për mirë. Deri më atëhere nuk më kishte ecur edhe aq. Nuk kishte qenë në anën time. Apo më saktë, unë nuk kisha patur sytë e duhur për ta parë atëhere kur duhej e t'i shkoja nga pas. Kur isha kujtuar unë, gjërat kishin marrë rrokupujën dhe fati kishte shkuar për dreq duke marrë me vete jetën time.
Kështu pra, zbrita poshtë vetëm për t'u ndjerë turiste e vërtetë, dhe për të marrë me të mirë njerifatintim. Shkallëve kontrollova edhe njëherë monedhat. Mora t'i ndaj. Njëherë mendova t'i leja vetëm një monedhë. Pastaj m'u duk pak. A gënjehej fati me një monedhë 20 qindarkëshe? Mendova se nuk do më kushtonte të leja më shumë. Po sa? Sa ishte çmimi i fatit? Po a kishte fati çmim? Po nëse kishte, kush e caktonte çmimin e fatit? Si e caktonte atë? Po nëse fati kishte çmim, atëherë i binte që të blihej, si çdo mall tjetër i kësaj bote. A blihej fati? A mund ta blija unë fatin tim? Dhe aq më tepër me një monedhë 20 qindarkëshe, apo edhe me disa të tilla? Kush do të mund të më tregonte sa kushtonte fati im? Zoti? Apo ajo që na pëlqen ta quajmë shembëlltyra e tij, njeriu? Në Botë të ndryshme kishte çmime të ndryshme apo kishte vetëm një çmim Universi? Po edhe nëse fati kishte një çmim dhe këtë çmim e kishte caktuar Zoti, ta zemë, kush e blinte atë? Në Botët e tjera që ne nuk i njihnim po vetëm i ndjenim që ishin aty, diku rreth nesh ndoshta kishte blerës dhe fatet shkëmbeheshin lirisht, fati i njërit menjëherë mund të bëhej fati i tjetrit. Po në Botën tonë kjo nuk funksiononte. Edhe në ato raste kur tentohej të blihej fati i njërit për tjetrin, kjo ishte vetëm në sipërfaqe, vetëm në dukje dhe kurrësesi në brendësi të atij që blinte apo shiste fatin e tij. Apo e gjitha kjo ishte një retorikë gënjyese dhe mikluese në të njëjtën kohë? Po ndoshta mund të ishte vetëm një mendjeshkrepje e mendimeve të mia dhe unë tek e fundit isha thjesht një grua dhe dihet, se mendja e gruas është si era në det, që dallgë ngre, dallgë fsheh, i fashit, i platit e tutje i vërtit. E nëse besojmë, mendimi ynë në këtë rast nuk befasohet nga asgjë, thjesht është një veprimtari, një energji shërbesash magjike, rituale. Është energji që ne e marrim me fjalën, vetë fjala është një energji, energji shpirti që burimin e ka po aty, në shpirt. Në raportin njerëzor të Jetës dhe Vdekjes. Ku Koha na servir Fatin si përfaqësues unik të Zotit mbi tokë. Dhe është ky Fat që luan me ne duke na hedhur sa mes të tashmes e të shkuarës, aq edhe mes të shkuarës e të tashmes, drejt një pike të vetme që sa më shumë përpiqemi t'i afrohemi, aq më shumë na largohet ajo- drejt të ardhmes. Dhe ne fatalisht dhe pa e kuptuar në shumicën e rasteve, jetojmë vetëm çastin. Brenda çastit kryejmë gjithë veprimtarinë jetësore, jetojmë dhe ekuilibrojmë jetën me farat e ëndrrave. Po nëse çdo njeri lind me fatin e tij me vete a nuk ishte njëlloj sikur të paguaje vetveten? Po a mund të paguash vetveten për veteveten? Po kush na siguron që kjo është e vërtetë, që fati lind me njeriun? Po sikur të jetë e kundërta, që fati ndodhet diku dhe që të të mërzisë e të të lodhë fshihet sa brenda teje, aq edhe jashtë. Ec e gjeje! A nuk luajmë "kukafshehti" sa jemi të vegjël dhe a s'vazhdojmë të luajmë edhe kur rritemi të njëjtën lojë, po bëjmë sikur jo? Gënjejmë veten dhe themi se tashmë jemi rritur dhe jetojmë. Cilën jetë? Atë me fat, apo atë pa fat?
Gjithësesi i kisha numëruar monedhat dhe po i shtrëngoja në dorë gati për t'ia hedhur njericungut në copën e lëtyrtë, njëlloj si të gjithë turistët. Shkallët ndërkohë i kisha zbritur dhe ja tek gjendesha pranë tij. Ai ishte aty në vendin e pandryshuar, në atë stolin e stisur me copa dërrasash. Kishte veshur një palë pantallona të bardha , ishte zbathur dhe mes e lart si gjithnjë, i zhveshur. Kishte pak flokë, që ndoshta në të ritë e vet i kishte patur bjond dhe kaçurrela. Vetullat mezi i dukeshin, hunda ishte e mprehtë si një teh thike , dhe sytë dukeshin si të çelët , por ata nuk dukeshin shumë. E kishte zakon ta mbante kokën gjysëmulur me shikim të ngulur në tokë mbi qindarkat në copë. Rrallë shikonte drejt kalimtarëve. Unë kisha një copë herë që po rrija përballë tij. Desha t'ia shihja sytë, thjesht për të fituar një bast me veten. Isha e bindur që sytë e tij ishin të çelët, ndoshta të kaltër, ndoshta të jeshiltë apo të kaftë. Po mund të ishin edhe të shkruar. Kapakët e syve përpëliteshin si të një kolibri, por sytë ai ende nuk po i ngrinte e të më shihte mua që i isha ngulur aty, në këmbët e tij. Dikur, duke menduar se isha një e pavendosur e rradhës, apo një kureshtare e bezdisur ai i ngriti sytë dhe më pa. Unë shtanga. Sytë e tij ishin të pangjyrtë, ose më saktë kishin një ngjyrë si të një të bardhe të irrnosur. Shikimet tona u kryqëzuan gjatë. E bardha e irnosur e tyre nuk lëvizte, nuk kishte shprehje, thjesht ai kishte ngulur shikimin drejt meje. Po unë u rrënqetha deri në palcë. Boshësia e tyre më tmerroi, ishte një boshësi që fliste. Aq shumë! Aq qartë! Aq thjesht! Diçka kërkonte, por se çfarë unë nuk e dija. Iu afrova edhe më. Ai nuk e i kishte lëvizur sytë e bardhë e të irrnosur. Sytë e frikshëm. Po, sytë e tij ishin të frikshëm. Ishin ngjethës si e gjithë prania e tij. Në fakt duhej të ishte një qenie mjerane, shumë mjerane që ishte i dënuar të jetonte atë jetë që vetëm jetë nuk mund të quhej. Por as që ndjehej i tillë. Vërtet rrinte me orë të tëra i ulur në atë biçim stolin e stisur me copëza dërrasash për pak para, por për çudi nuk ndjehej fare i tillë, mjeran.
Shkova drejt tij me mendjen që ta kryeja atë që kisha bërë ndërmend, pra të merrja me të mirë fatin tim me 20 qindarkat që i shtrëngoja në dorë. Të ngjethurat më dridhën të gjithë trupin, deri në majat e gishtave të këmbës. Sytë e tij të frikshëm, të boshtë, të irrnosur nuk ishin shkëputur asnjë çast prej meje. Bëra prapë drejt tij, por në fakt isha gozhduar m’u aty në gjysëmtrotuarin që gëlonte nga turistët indiferentë e llafazanë. Nuk po urdhëroja dot veten. Mendova se mos ishte një shaka e mendjes. Dihej që ajo i bënte nganjëherë lojra të tilla ku nuk kishte rregulla e kohë. Prita disa çaste që mendja të kthehej aty ku e kishte patur gjithnjë vendin dhe të bënte ato gjëra që i kishte bërë gjithnjë. Por po ndjehesha edhe më e çuditshme.E tmerruar deri në palcë nga ajo që po ndodhte brenda meje, krejt në heshtje. Turistët indiferentë e llafazanë shkonin e vinin dhe as që e vërenin katastrofën time. Po, ishte një katastrofë, sepse nuk ndjehesha unë. Nuk kisha më kufij, bota ime, e vogla dhe e brishta bota ime, ishte përzier me një botë tjetër që unë nuk e njihja, thjesht e ndjeja që ishte krejt ndryshe nga ajo që kisha njohur. Një palë sy të bardhë e të irrnosur më rrinin përpara dhe më ndillnin ti ndiqja pas drejt asaj që unë nuk e dija ç’ishte dhe që më kishte tmerruar deri në mpirje. Hodha sytë përpara. Deti ishte aty, edhe ai i përzier me qiellin, i plumbtë, pa kufij.Bickova veten. Më dhembi. Pra nuk isha në ëndërr, por isha poshtë ballkonit tim turistik, pranë njericungut- njerifatittim të cilin doja ta merrja me të mira, si një supersticioze e vërtetë. 20 qindarkat i kisha ende të shtrënguara në dorë, kaq kisha vendosur më në fund ti jepja njerifatittim. Kaq, sepse kaq i jepnin të gjithë. Por ky padyshim që ishte vetëm çmimi i gjymtimit, i mjeranit, i lypësit. I shtrëngoja fort 20 qindarkat. Dhe përballë kisha sytë e frikshëm të bardhë e të irnosur, të palëvizshëm, që vazhdonin të më shikonin ngultas duke më shpërbërë pak nga pak. Në fakt gjymtyrët i kisha aty, dhe zemra aty ishte, arrija të shikoja, të ndjeja, të dëgjoja por të gjitha këto më dukeshin të pakuptimta si të ardhura nga një botë tjetër, vetë unë ndjehesha një botë tjetër, ku isha unë dhe nuk isha unë. Gati - gati e prekja shpërbërjen time. Më dukej sikur e shihja trurin tim aty përpara meje që priste me durim ti shkoja pas. Por pa mundur të fshihte një qeshje ironike, të largët, oh sa të largët!, aq të largët sa ç’po më dukej dhe vetja. Sytë e bardhë e të irrnosur ishin aty dhe vazhdonin të më ndillnin drejt asaj bote të panjohur. Vazhdonin të ishin bosh, por unë isha e bindur që lexoja në boshësinë e tyre, lexoja dhe shikoja dhe ndjehesha mirë. A s’ishin gjërat, të gjitha gjërat, të përkohshme? Edhe tmerri im ishte i përkohshëm, edhe shpërbërja ime ishte e përkohshme, unë isha e përkohshme, koha ime ishte e përkohshme. Krejtësisht e shpërbërë hyra brenda irrnosjes së syve të bardhë. Bardhësia e atyre syve kishte qenë rrence, sikur dielli i asaj vere turistike. Sapo u gjenda brenda tyre, mijëra reflekse të ngjyrave që unë nuk i njihja më rrethuan.Irrnosja e tyre edhe ajo kishte qenë e tillë, sepse ashtu e kisha parë unë, sepse kurrfarë irrnosje nuk kishte në ta. Dhe sa për boshësinë, ajo me të vërtetë kishte qenë një iluzion. Kisha hyrë në një botë të mrekullueshme ngjyrash, dritash, shkëlqimesh. Vetë unë shkëlqeja. Shpërbërja ime e mundësonte një gjë të tillë. Mund të isha në të njëjtën kohë në shumë vende njëherësh, të kundroja nga lartësitë, njëlloj si grimëz ajri, të hyja në detin e dritës e të dilja sërish. Pasi u mësova me këtë botë të re, dhe pasi mësova të komandoj disi trupin tim të shpërbërë provova të marr frymë thellë, gjë që e bëri pa shumë mundim mushkria ime aty, në breg të detit të dritës.
Vetëm atëhere u kujtova se kisha zbritur nga ballkoni im turistik për të marrë me të mirë njerifatintim me 20 qindarka. Kërkova rreth shpërbërjes sime për atë njericung. Mijëra pikëpyetje më vlonin në kokë. Ku isha, ç’kishte ndodhur me mua, ç’ishte ky vend kaq shumë i mrekullueshëm, përse ndodhesha aty, çfarë do të ndodhte etj, pyetje si këto. Pra hodha sytë përreth për njerifatintim por nuk e pashë. U ngrita lart. Si e shpërbërë që isha mund ta bëja lirisht një veprim të tillë, por edhe prej andej nuk e pashë. Truri im që vazhdonte të ecte gjithnjë para meje, nuk e hoqi kurrë atë ironi që kishte filluar të më shkatërronte. I bërtita, e urdhërova të vinte prapë në vendin e tij dhe sëbashku të përpiqeshim të jepnim përgjigje për atë vend. Por ai vetëm sa vrapoi i lumtur drejt brigjeve të dritës së çuditshme. Iu luta,por ai hiç. Iu përgjërova dhe ai prapë hiç.
- Jam shumë mire - më tha - ty po s’të pëlqeu, ik nga ke ardhur - kaq më tha dhe u zhduk.
Ishin fjalët e fundit që dëgjova. Vërtitesha në këtë botë drite të çuditshme, të mrekullueshme me trajta e forma ashtu sikur i kisha ëndërruar në fëmininë time të hershme, ku çdo gjë ishte e përkryer. E përkryer, por e përkohshme. Një çast u binda që isha e vetme në këtë botë. Nuk bëhej fjalë për njerifatintim, prej tij nuk kishte as nam , as nishan. As sytë e tij të bardhë e të irrnosur nuk ishin. Ishin zhdukur. Dhe bota, ku botët përziheshin në mijëra forma e trajta, ishte aty. Dhe unë shpërbërsja mesa duket isha e vetmja zotëruese e kësaj. U ngrita sa më lart që munda, hyra në detin e dritës sa më thellë që munda, por askush e përngjashme me mua nuk më doli përpara. Përfundimisht isha vetëm. Dhe për çudi e mbaja mend se kisha zbritur nga ballkoni im turistik, në atë verë turistike dhe të mbushur plot turistë që gëzonin lirinë e tyre të marrë, për të marrë me të mirë vetëm me një 20 qindarkëshe, atë njericung që vetë unë e kisha pagëzuar krejt për vete, si njerifatiim. Nuk i rreshta kërkimet për njerifatintim. Më duhej patjetër një përgjigje. Kjo botë ndërronte trajta e forma vazhdimisht dhe unë sëbashku me të. Asnjeherë nuk mund të dije se cila formë apo trajtë do të të shfaqej përpara. Por kjo ishte e lodhshme vetëm në fillim, por pastaj mësoheshe dhe nuk të bënte më përshtypje, të dukej normale. Për aq kohë sa anormaliteti mund të ishte i tillë. Po unë nuk shikoja asnjë mundësi tjetër mbijetese, duhej të përshtatesha dhe të mësoja, madje shumë mirë, se si funksiononte në të vërtetë kjo botë. Që për hir të së vërtetës duhet ta pohoj fort se ishte njëlloj sikur të kishte dalë nga ëndrra ime. Por në botën tonë kisha mësuar me dhimbje se edhe ëndrra kishte një kufi. Kishte ëndrra që edhe mund të realizoheshin, siç kishte edhe ëndrra që nuk realizoheshin kurrë. Duke qenë kështu ajo mbetej brenda nesh thjesht një farë që rregullonte ekuilibrat tanë jetësorë. Duke qenë kështu ne i mbartnim ëndrrat thjesht si bashkëudhëtaret tona duke shpresuar gjithnjë tek besnikëria e tyre. Por deri kaq. Jeta nuk ishte ëndërr. Jeta ishte shumë e shkurtër. E ëndrrat ishin të gjata, pa kohë, pa cak. Por jeta nuk mund të lejonte një gjë të tillë, ishte ajo që u kishte vënë kufi e cak ëndrrave duke na marrë me vete në rrugën e saj. Kurse në këtë botë ku unë u gjenda krejt papritur, ishte ëndrra ajo që i kishte vënë kufi e cak jetës. Ëndrrat udhëhiqnin, ëndërrat e bënin jetën të jetonte. Asnjë ëndërr nuk kishte shkuar kot, të gjitha ishin aty të ruajtura misteriozisht. Aty i kisha të gjitha ëndrrat e mia që kur unë i mbaja mend. Të gjitha dëshirat e mia të fshehta që më kishin përkitur vetëm mua ishin aty përpara meje gjithë sharm, energji, besim, mirëkuptim. Po a mundnja unë të jetoja sipas ëndrrave të mia? Dhe a do mundnja unë të jetoja përgjithnjë vetëm me ëndrrat e mia? Truri që më kishte ikur i mërzitur nga rutina e jetës së deriatëhershme, e kishte pranuar i pari këtë ndryshim, e kishte pëlqyer, e kishte dashuruar. Por pjesa tjetër e tij që kishte mbetur në thellësitë e zgavrave të kafkës sime gjysëmbosh, nuk e pranonte dot këtë ndryshim. Ai ishte mësuar të jetonte sipas jetës së botës nga e cila kishte ardhur. Mes rregullash, ose që atij nga këndvështrimi i tij, i dukeshin të tilla. Por në fakt kishte ikur koha kur njeriu mendonte vetëm në një formë, në një mënyrë të dhënë njëherë e përgjithmonë. Pra ajo që ishte rregull diku, nuk ishte e thënë të ishte rregull kudo, kur fare mirë mund të ishte thjesht një Kaos dhe dihet që Kaosi nuk ka rregulla. Kush jeton sipas rregullit në Kaos është i destinuar të zhduket siç u zhduk edhe truri im, siç u zhduka unë vetë. Po a isha zhdukur unë? Nga bota jonë, nga bota që njihja unë po, por ja tek isha, sigurisht në një tjetër formë, por isha aty e gjallë, pra nuk isha zhdukur. Ekzistoja dhe po kërkoja me këmbëngulje Fatin tim.Thjesht për ta marrë me të mira që ai pastaj të më mirrte mua me të mira.Unë nuk e dija nëse njericungu që unë vetë e kisha pagëzuar si njerifatiim, nëse ishte me të vërtetë i tillë, ishte në anën e fatit të mirë apo të keq, dhe si nuk dija gjithashtu se edhe nëse i hidhja ato monedha 20 qindarkëshe, apo edhe të gjitha monedhat e tjera, kë do të merrja me të mirë, fatin e mirë, apo fatin e keq?
Doja të besoja, dhe besoja se ai ishte në anën e mirë, dhe se menjëherë do të bënte mirë. Ishte një besim i verbër, si të gjitha besimet që rriten të shtresëzuara brenda vetëdijes sonë që nga lindja dhe na flasin vetëm kur ato e shohin të arësyeshme të na flasin, pa i marrë kurrë parasysh lutjet e përgjërimet tona. Po ku ishte pra njericungu, ku ishte njerifatiim, ku ishin sytë e bardhë e të irnosur që më gllabëruan e më sollën këtu? Më duhej patjetër një përgjigje. Më duhej të kuptoja, të kuptoja ekzistencën time. Këtë mund të ma thoshte vetëm njerifatiim. Më duhej të dija fatin tim, cili ishte ai? Ku ishte? Apo s’ishte fare dhe unë më kot kërkoja? Më kot kisha shtrënguar në dorë 20 qindarkat? Apo duhej të bëhesha me të vërtetë njësh me turmën e turistëve indiferentë dhe llafazanë që e kishin përcaktuar fatin e tyre? Të kënaqesha edhe unë vetëm me ushqim, seks, riprodhim? Të bëja sikur më mungonte liria dhe pastaj t’i jepja të drejtë vetes që në emër të saj të shfrenoja vetveten deri në ekstazë? Të vazhdoja të kërkoja Dashurinë, sigurisht jo atë të zënë kaps? Të vazhdoja të adhuroja Zotin? Apo të vazhdoja të kërkoja prova për Jozotin?
I fryva trupit tim të shpërbërë i cili u shpërnda nëpër të gjithë Ëndrrën në kërkim të njerifatittim. Së pari ai duhej të më shpjegonte përse unë ndodhesha aty? Dhe së dyti, çfarë kërkonte nga unë? Së treti ku ishin të tjerët? Po përveç asaj bote magjike që ishte vetëm krejt për mua nuk pati përgjigje. Vazhdova ti fry trupit tim të shpërbërë me shpresën se diku do ta gjeja një përgjigje, diku do të gjeja ndokënd të fshehur që deri më atëhere vetëm ishte tallur me mua, se diku do të takoja njerifatintim dhe përgjigjet do t’i kisha që të gjitha. Apo tek e fundit, do të kthehesha në botën time që e njihja mirë dhe që më njihte. Grimcëzat e trupit tim kërkonin me ngulm një shenjë, një portë, një zë, një përgjigje. Por i vetmi që më doli përpara i lumtur, i dashuruar, ironik ishte truri im i ikur prej meje.Mesa duket kishte patur kohë të bënte bilancin e jetës së tij rastësisht brenda zgavrave të kafkës sime. Kishte dalë në liri dhe ishte ajo liri që e bënte të lumtur. Ishte lodhur së menduari e së kërkuari të vërtetat, çelësat e portave të fatit, atë çka mund të ishte e Përjetshme dhe të ndante të Përkohshmen prej saj.Ishte bindur se këto nocione ekzistonin vetëm brenda njeriut. Unë vetë isha e Përjetshme nëse e dëshiroja, sikur isha edhe Përkohshme, gjithnjë nëse dëshiroja të ndjehesha e tillë.Dhe për të, të kërkoje Fatin ishte humbje kohe, kur dihej sa e shkurtër ishte jeta.Fati mund të ishte aty përpara teje,dhe ç’rëndësi kishte në e shihje a jo, në e dije në ishte për ty apo jo, në ishte i mirë apo i keq. Në çastin e duhur dhe në kohën e vendin e duhur do ta merrje vesh. Dhe kaq. Ç’ishte bërë ishte bërë dhe nuk zhbëhej më, sikur Koha, që nuk kthehej pas.Për herë të parë truri im ishte i dashuruar me veten dhe zgjedhjen e tij. Ironia e tij ishte bërë edhe më shkatërruese. Më bënte të ndjehesha fajtore për të gjitha mëkatet e mia dhe dihet nga Etika e Vjetër, se ato tërheqin njëra-tjetrën.Më bënte të ndjehesha fajtore edhe më shumë sepse të gjitha këto mëkate, dështime, urrejtje,dhimbje, zemërim me veten e botën, njerëzit, ia faturoja Fatit, ja atij që po kërkoja me kaq ngulm tani pa e kuptuar ende se përse e bëja një gjë të tillë.E ç’kuptim do të kishte e gjithë kjo përpjekje?Ku do më çonte e gjitha kjo?
- Asgjëkundi - më tha truri im që vazhdonte të dëgjonte mendimet e mia në zgavrën gjysëmbosh të kafkës.
- Unë nuk jam pulë që i pëlqen të therret nga e para thikë në rrugë, nuk jam as turmë idiote që vërdalloset pa kuptim dhe krejt indiferente e lumtur në lirinë e saj të instikteve-vërejta unë
- Më duket se nuk e ke luksin për t’u përkëdhelur kështu. Kthehu dhe shiko gjendjen tënde. Ku je? Je shpërbërë, je shpërndarë gjithandej në një Botë që as e njeh dhe që as do të të njohë. Çfarë kërkon? Përse nuk ndjek modelin që Natyra ka krijuar si të gjitha qeniet njerzore? Nuk është e nevojshme të të kujtoj se ka një model për çdo gjë.Çdo gjë që ti dëshiron është në botën tënde. Mençuria, Marrëzia. Do që të jesh e mençur, modelin e ke gati. Apo do të jesh e marrë, po kështu, modelin e ke gati. Thjesht ti duhet të zgjedhësh, e jo të shpenzosh Kohën duke kërkuar atë që s’ke nevojë ta kërkosh.
-Unë kam nevojë të di çfarë jete më pret, një jetë me Fat, apo një jetë pa Fat? Unë nuk mund të ndjek modelet që ti më thua, thjesht sepse nuk mundem. E di që jam një pikëlz e shpërbërë mbi të gjitha nga e cila nuk ka pse të ketë frikë asgjë dhe që nuk vërehet nga askush, por të gjitha këto pak rëndësi kanë për mua vetë. Unë dua të di përse jetojmë sipas një mënyre dhe jo sipas një tjetre, kur kemi mundësi të zgjedhim. Unë dua të di kush na drejton në zgjedhjet tona. Dhe kur zgjedhim dhe zgjedhim gabim sa mund të riparojmë nga këto gabime? Unë nuk dua të jem pjesë e asaj turme, megjithëse jam një turiste me pushim të plotë. Por unë nuk dua të jem pjesë e saj vetëm për ushqim, seks e riprodhim. Unë dua më tepër. Unë dua Dashurinë. Dua të kuptoj ku shkon Koha kur dashurojmë. Ngec në vend apo shkon përpara? Dhe në të dyja rastet a jemi ne me të? Kush është Fati, ku është Ai?
-E dashur ish-kolibja ime, është e nevojshme të të kujtoj se jetojmë në një botë ku pothuaj asgjë nuk është e sigurt deri në fund. Nga ta dimë ne nga ç’forca rrethohemi dhe nga ta dimë ne, që këto forca një ditë të bukur sjellin shkatërrimin përfundimtar? A s’është tragjike kjo më shumë se vulgariteti i një sezoni turistik dhe i një turme turistësh? Sipas këndvështrimit tënd kjo turmë turistësh është injorante, e prirur dhe e udhëhequr nga instiktet. Por sipas këndvështrimit tim kjo turmë mbijeton pikërisht në sajë të mençurisë së vet instiktive. Ajo në mënyrë të pavullnetshme e ka kuptuar se filozofia e fatit gjendet tek ajo vetë, tek veprimet që ajo ndërmerr pa u menduar shumë. Ajo thjesht ndjek rrjedhën dhe e lë veten të lirë e të shpenguar në lojën e madhe.
- Po unë këtë dua të di – Rrjedhën…!
- Nuk po kupton. Je në kurthin që vetë i ngrite vetes. Shiko përreth. Je një e shpërbërë, pa peshë që edhe po ti gjeje sytë e bardhë e të irrnosur që të sollën këtu dhe ai të të tregonte fatin, rrjedhën, të mirën e të keqen, jetën dhe vdekjen, kaosin dhe rregullin, Zotin dhe Jozotin , të të mbushte me male provash të pakundërshtueshme për ekzistencën e tyre , të të çonte diku larg vulgaritetit të qenies njerzore, në një jetë të re, krejt të re, ku luhet me rregulla të reja krejtësisht të panjohura, ti përsëri je në kurth.Ja më thuaj si ndjehesh kështu e shpërbërë, e papeshë në këtë botë deti drite e shkëlqimesh ngjyrash të mrekullueshme?A s’është kjo bota që ti vetë ke ëndërruar që fëmijë, a nuk po jeton tani sipas ëndrrave të vjetra, a s’është kjo ajo që kërkojnë të gjithë - të jetojnë sipas ëndrrave?
- Po është e vërtetë që jetoj e shpërbërë dhe po jetoj sipas ëndrrave të vjetra të miat, dhe vetja po më duket si Perandoritë e Lashta të cilat u shpërbënë pikërisht se u bënë të vjetra. Por përsëri nuk është kjo ajo që dua.
- Ti po më thua se nuk do të jetosh ëndrrën tënde, qoftë kjo edhe e vjetër? Po i gjithë njerëzimi ka ëndërruar dhe pastaj ka luftuar që të jetojë ëndrrën e vet. E gjithë historia njerëzore e dëshmon këtë.
- Të lutem, mos e përmend historinë, ajo është si petët e byrekut që hahen sa janë të freskëta, se pastaj nuk futen në gojë.
- Atëhere, çfarë kërkon në të vërtetë?
- Po ti je thjesht truri im që edhe i ikur prej meje mbetesh po ai, truri im. Nëqoftëse ti e kishe një ide e një përgjigje, e ke patur të gjithë kohën e nevojshme për të ma thënë. Po ti, ashtu sikur unë nuk ke një përgjigje.Unë dua të di thelbin ekzistencës sime, rrjedhën, fatin tim. Ti e di këtë?
-E dashur ish-kolibja ime, pasi më mbajte të lidhur pas vetes duke më detyruar të marrë pjesë në të gjitha mëkatet e tua, në të gjitha mendjeshkrepjet e tua, dhe pasi kuptova që personaliteti im nuk ekzistonte dhe në rastet më të këqia edhe shkelej me këmbë, duke më përbuzur dhe injoruar, duke më anashkaluar në vendimet dhe zgjedhjet e tua, unë di atë që duhet të di për të gjitha këto. Siç di që kur Universi niset në një funeral, niset në një funeral. Dhe kur niset në takim me Dashurinë, është i dashuruar dhe shkon drejt Dashurisë. Por që ti dish të gjitha këto, që të dish THELBIN duhet të jesh vetë THELBI, qëllimi dhe arsyeja e ekzistencës tënde njerzore. Por ti ish-kolibja ime e dashur, deri tani ke qenë e verbër. Mëndjemadhësia e qytetërimit tënd nuk të le të shohësh të vërtetën e hidhur që ke përpara, dhe ç’është më e keqja, nuk të le të mësosh të shohësh. Lamtumirë! Po iki të jetoj lirinë time, kjo ka qenë ëndrra ime dhe unë dua të jetoj thjesht sipas ëndrrës. Lamtumirë! Hidh sytë dhe shiko!
Pashë. Po nuk pashë. Pashë aq sa mund të shihet një plesht që kërcen vals. Pashë prapë. E pashë prapë. Kisha vendosur të shikoja. Lëviza pjesët e shpërbëra të trupit tim në kërkim të asaj që doja, por që nuk e dija ç’formë kishte, ç’trajtë, ngjyrë, zë. Lëviza më shpejt trupin tim të shpërbërë në atë det drite që ndryshonte aq shumë nga ai det i mrrolët turistik i atij sezoni turistik të mbushur plot turistë, pjesë e të cilëve isha edhe unë. Mendova rutinën turistike. Po të ishte ditë në Botën time, turistët do ishin duke u freskuar në detin e mrrolët dhe duke u djegur nën rrezet e diellit përvëlues, apo mbllaçisnin lëtyrat që u shiteshin me çmimin turistik. E po të ishte natë, ajri ishte i mbushur me çjerravitjet e sorrave këngëtare dhe dalldinë e muzikës “100% LIVE”, ku përziheshin aromat e ushqimeve, tymrave dhe epsheve të ndezura të lirisë së pritur. Por unë isha këtu në këtë botë që ishte krejt e imja dhe veç për mua, e gjitha sipas ëndrrave të mia. Dhe Fatin tim nuk e kisha gjetur ende, siç nuk po gjeja as sytë e bardhë e të irrnosur që më sollën këtu. U përpoqa prapë për të parë një shenjë, të vetme, një përgjigje. Po përsëri asgjë. Pjesëzat e trupit tim vazhdonin kërkimin sa në brigje drite, e sa në hapësira grimcëzash fosforeshente. Në një nga këto brigje dora ime u zgjat drejt një objekti që po shkëlqente. E mblodha me nxitim trupin tim të shpërbërë dhe ashtu rrokupujë u ula në atë breg drite fatlum.
- Oh! Më në fund një shenjë!-mendova dhe u drithërova kur mendova se sa afër përgjigjes përfundimtare isha.
Më në fund e gjitha kjo do të kishte një kuptim dhe unë mund të kthehesha në botën time me një përgjigje dhe më në fund mund të jetoja jo më rrëmujë dhe gjithnjë në ankth për të panjohurën, por sipas një fati të mirëpërcaktuar. Zgjata dorën dhe mbeta. Nuk e merrja dot. Sado të zgjatesha nuk e merrja dot. Nuk po e kuptoja ç’po ndodhte. Provova përsëri dhe u mundova të dalloj objektin vezullues. Nuk kishte pikë dyshimi që ishte monedha ime 20 qindarkëshe që unë e kisha pasur të shtrënguar në dorë kur kisha zbritur shkallët e pallatit drejt njerifatitim, për t’ia lënë si gjithë të tjerët në copën e lëtyrtë. U gëzova dhe tentova sërish për ta kapur. Por kësaj here drithërimi më shkundi të tërën, kur ndjeva se isha Brenda syve të bardhë e të irrnosur të njerifatittim
-Kot mundohesh, tani je brenda botës sime dhe do të jetosh në këtë botë që ti vetë e kërkove me aq ngulm. Unë jam Fati yt. Përfundimisht. Përjetësisht.
Tmerri im po i kalonte të gjitha caqet. Kisha mbetur pa fjalë nga ato që dëgjova prej syve të bardhë e të irrnosur. Më kishin folur sytë dhe ishin sytë e njerifatittim!
-Po pse? –arrita të thosha- unë desha vetëm të merrja me të mirë Fatin tim dhe ti lija ato 20 qindarkat. Pse, unë isha thjesht një turiste që pashë një njeri cung nga ballkoni i shtëpisë sime turistike, atë ditë turistike, të atij sezoni turistik!
Nuk pashë më. Por edhe sikur, nuk më interesonte të shihja më. Por as përgjigje nuk mora. E lashë trupin tim të shpërbërë ti çonte pjesëzat e veta nga ti tekej dhe vetë, me gjithë zgavrën gjysëmbosh të kafkës, prej të cilës truri kishte ikur me kohë, qëndrova buzë një deti të mrekullueshëm drite kozmike në pritje të përgjigjes. Përgjigjes time.
Comments
Post a Comment