DASHURIA Një mendim i rrëmujshëm

  Dashuria është përfaqësuese e denjë e egoizmit ekstrem.Sa më e fortë të ndjehet ajo, aq më egoisteshtë personi që e mbart. Paradoksale?

 Jemi  mësuar ta kundrojmë dashurinë si një gjë   hyjnore, të brishtë, të papërsëritshme, unike. Jemi mësuar ta përkëdhelim, t'i përkushtohemi deri në fund. Jemi mësuar ta njohim si diçka mistike. Jemi mësuar të themi:"Jam i lumtur se dashuroj!" Këto janë njëra anë, ana e mirë, e dukshme, njëlloj si lajmet në TV.

Dashuria nuk është kjo që duket. Dashuria është hyjnore, po, sepse ndjenja vjen pikërisht atëherë kur s'e pret. Dhe kurrë nuk shpjegohet përse. Më të rrezikshmet janë dashuritë me shikim të parë, sepse janë më të fuqishmet, më xhelozet, më të papërmbajtëshmet. Kjo nuk ndodh gjithmonë. Janë të pakta çiftet që kanë fatin të kenë një dashuri fatale.

          E brishtë? Po dhe jo. Po, sepse me të vërtetë ajo paraqitet e tillë, luan mes kapricove dhe tekave të veta dhe gllabëron edhe ty , gjithësesi. E brishtë në një këndvështrim, në atë të ekuilibrimit të marrëdhënies. E meqë ajo është në vetvete tejet dyshuese, brishtësia e saj ushqehet nga ky dyshim e ndaj ajo të krijon idenë se është e tillë. Po në të vërtetë ajo ështrë edhe dicka tjetër. E egër, kafshuese, torturuese, shkatërruese. Është një dualitet  i pandashëm sa plotëson njëri, po aq plotëson edhe tjetri dhe të dy sëbashku  ngrenë ngrehina të frikshme ndjenjash.

          Dashuria është ëndërr. Ndoshta ëndrra më mashtruese dhe më e bukur se çdo gjë tjetër. Një ëndërr shkatërruese sepse për fat të zi e merr për të vërtetë. E kërkon të jetë e tillë. Kërkon prej saj gjithçka. Ripërmason veten, botën, njerëzit dhe pastaj vuan. Vuan sepse kupton se asgjë nuk është ashtu si duhet të jetë. Askush nuk përpiqet të realizojë diçka me të vërtetë të mirë. Askush nuk e sheh dashurinë si një mjet për të rigjeneruar vetveten, për të mbajtur një shpirt gjallë, për ta bërë sado pak ëndrrën realitet.

          Jo. Dashuria është tepër egoiste. Ajo shihet vetëm si një mjet për të ngushulluar veten, gjithmonë vetëm veten. Ego e paskaj.

          Është fatale, sepse duam që ëndrra të jetë realitet me çdo kusht. Kapemi pas saj si i mbyturi pas fijeve të flokut për të shpëtuar çmundet nga shpirti i vet i gënjyer barbarisht.

          Dhe kur e kuptojmë se nuk mund të shpëtojmë asgjë, atëherë pranojmë vetvdekjen e shpirtit. Ajo është e gjatë, torturuese, shkatërruese, e dhimbshme, ndoshta më e dhimbshmja gjë njerëzore.

          Për të s'kanë më vlerë nocionet e adoleshentëve, dashuri e madhe, pasion i zjarrtë, lumturi…

          Për të, ato nuk ekzistojnë, - brutalisht, me një dritare realiteti ajo i hedh tutje sikur kurrë. Barazitizmi i saj është shumë i thjeshtë dhe aspak romantik e poetik, i brishtë apo elegant. Për të:

          Dashuri e madhe = mirëkuptim

          Pasion i zjarrtë = seks

          Lumturi = rehati

          Po në rastin më të mirë shtupa njerzore as që e vret mendjen, ajo thjesht jeton, e nganjëherë kur i duhet të pushojë  bën ndonjë pyetje të tipit si:

          Përse ka varfëri ? -Deri kur do të ketë varfëri ?

          Përse ka luftë ? -Deri kur do të ketë luftë ?

          Përse ka vdekje ? -Deri kur do ketë vdekje?

          E pasi pret pak për të marrë ndonjë përgjigje qe s'e merr, bën atë që kishte bërë më parë njëlloj, - Jeton.