MALLKIMI
-Je
e imja…je e imja…imja…- mërmëriste mbytyrazi burri mes buzëve e frymës së të
dyve. Sytë u ishin mbyllur dhe duart e të dyve lëviznin me shpejtësi duke përkëdhelur
ç’t’u dilte përpara. Më në fund gruaja arriti të çlirohej nga lumi i kopsave e
karficave dhe ashtu, epshore, e njomë, me një lëkurë për të patur zili ishte
shtrirë në shtratin matrimonial, i vetmi trashëgim, i shenjtë gati, i familjes
së burrit.Ishte me të vërtetë një shtrat supergjigand, a thua se ata që e
kishin përdorur do të kishin qenë njerëz jo të kësaj bote.
Ishte kthyer gati në një traditë të cilën deri më atë ditë nuk e kishte shkelur
askush nga pjestarët e shumtë meshkuj të fisit, që për hir të së vërtetës duhet
të themi se ishte tepër i madh e i fuqishëm.. Me të vërtetë dukej si shtrat
mbretërish, me gjithë ato simbole të gdhendura në atë dru arre të rrallë. Dikur
ua dinin edhe kuptimet e atyre simboleve, por tani pasi kishin kalur shekuj, askush nuk i mbante mend me hollësi e
saktë se çfarë tregonin ato. Por po t’i
shikoje me vëmendje, aty-këtu të shfaqeshin portrete njerëzish. Po kjo nuk i ndodhte kujtdo. Për shumicën e çifteve që
ishin martuar dhe kishin fjetur natën e
parë të martesës në këtë shtrat, që i kishin ngjizur fëmijët e tyre po aty, ato
ishin thjesht disa motive lulesh e kafshësh amorfe, ku herë dukej një bri, herë
një turi, herë ca çaponj. Kurse për ata që arrinin të shihnin të tilla gjëra
thuhej se ndillnin fatkeqësi Në traditën
e familjes së tyre, po të ndodhte që fëmija
i ngjizur mbi këtë shtrat të ishte mashkull, çifti që e kishte sjellë në jetë
lejohej që të flinte në këtë shtrat derisa një çift tjetër t’i zëvendësonte. Po kështu, nga plaku i fisit, i cili me fanatizëm ruante
drejtimin dhe organizimin e gjithë pjestarëve të familjes, çiftit fatlum i
njiheshin edhe disa shpërblime. Për atë fis që rrënjët i kishte tepër larg këtyre
brigjeve ku fati i hodhi dhe i mbrojti prej asgjësimit të plotë, vazhdimësia,
ishte çështja më e prekshme prej të gjithë anëtarëve të vjetër dhe po kështu
edukoheshin edhe të rejat që hynin nuse në këtë shtëpi të madhe e me emër, jo
vetëm në trojet e tyre, por edhe më larg. Të dy, edhe për burrin , edhe për
gruan ishte hera e parë që ndodheshin në këtë dhomë e në këtë shtrat. Dhe ata
po rrotulloheshin e po rrotulloheshin kaq shumë në krahët e njëri –tjetrit dhe
kaq shumë ishin përhumbur në thellësitë e frikshme të ndjenjës, sa për ta në ato minuta u jetua krejt jeta. Koha e humbi nocionin e saj
praktik. Hapësira gjithashtu. Po lundronin në
ndjenjën e tyre.Burri, një trupmadh me
shpatulla për t’u patur zili nga çdo mashkull, qëndroi një çast të vetëm i
drithëruar nga trupi i lëbyrtë që kishte nën vete. Deri më atëherë, ai nuk
kishte nxjerrë zë, duke respektuar ritin e familjes , të cilin ia kishin bërë të
qartë burrat e tjerë: asnjë fjalë, asnjë klithmë! Burri duhej të ishte i fortë
dhe nuk bënte të dorëzohej para trupit të një gruaje.
-O
Zot!- klithi ai- Çfarë bukurie që kam!
Sytë e kaltër të gruas u errësuan si qielli nga reja. Ata kishin kaq shumë jetë,
ishin kaq të thellë, kaq të mistertë…
-Ç’bën?
– pëshpëriti ajo- harrove që s’duhet të flasësh ?
Burri
nuk dëgjoi por filloi të pikturonte me fjalë bukurinë që kishte nën vete , atë bukuri që e kishin lakmuar kaq shumë të
tjerët, por që tani, sot, ajo do të ishte e tija, krejt e tija dhe e askujt
tjetër. Burri ishte i ngazëllyer, njëlloj si gruaja që e dhe ajo po e përjetonte këtë çast po
ashtu. Edhe për të ishte gati-gati një mrekulli që e kishte,sepse në kohën në të
cilën jetonin, të martoheshe me njeriun që dashuroje ishte një ëndërr, thjesht
një ëndërr, njëlloj sikur ajo, e mjegullt, e pakapshme.Për të dy ky ishte një
fat i pazakontë.Prandaj në ceremoninë e dasmës së tyre u shkul i madh e i vogël
për të marrë pjesë. Nuk ngeli vajzë pa ardhur dhe në sytë e ëndërrt të të
gjithave lexohej e njëjta dëshirë për të patur të njëjtin fat sikur edhe shoqja e tyre.Edhe gratë e fisit të burrit e
lakmuan një martesë të tillë të rrallë. Apo
s’ishin që të dy njëri më i bukur se tjetri!. Por të heshtura, ashtu siç e deshte zakoni, askush
nuk e mori vesh në u gëzuan me të vërtetë, apo plasën nga zilia, sepse asnjëherë
çifti problemet mes vete nuk i përfliste me askënd. Nuk dihej në ishin të
lumtura apo jo, por gratë e tjera të fshatit thanë se një shkëlqim sysh nga një lumturi e paparë, në sytë e gruas nuk
e kishin parë në asnjë prej nuseve të tjera të fisit.
Por
ata të dy në ato çaste me të vërtetë nuk ishin aty.
Burri
dhe gruaja heshtën vetëm një çast dhe
pastaj nuk përmbaheshin më. Filluan t’i shtojnë
klithmat e epshit e pasionit sepse për herë të parë ata të dy po
bashkonin trupat e tyre,t’i shtojnë aq shumë sa ato filluan të dëgjoheshin nëpër
të gjithë shtëpinë, duke i mundur madje edhe
zhurmat e ahengun e dasmës.
Haka
, lënesha e familjes, që deri atëhere kishte qëndruar e ulur në gjunjë dhe po i
përgjonte nga vrima e çelësit, kërceu e trembur dhe mezi u mbajt pas mureve të
gurta, ashtu dyllë e verdhë, kur pa plakun e shtëpisë në korridor dhe pas tij
një shpurë e tërë me burra të fisit e tek-tuk ndonjë grua a ndonjë kokë fëmije.
Heshtja e tyre e çmeriti. Priti ndëshkimin. Ishte kapur duke përgjuar. Gratë e
fisit e kishin përfolur prej kohësh nën zë një gjë të tillë, sepse shpesh herë
u bëhej si hije që shkon e vjen
vjedhurazi nëpër shtëpi, dhe shumë herë vetë ato nuk ndjeheshin rehat. Mirëpo
burrat e kishin kaluar me indiferentizëm këtë gjë, dhe i kishin akuzuar gratë e
tyre se ishin bërë me hije. Vërtet Haka ishte shëndetligë dhe thartuqe, por nuk
ishte e keqe, prandaj ato do bënin mirë të ulnin kokën e të merreshin me punët
e tyre dhe të mos merreshin me llafe të kota .
E kështu Haka kishte shpëtuar paq. Nderi i familjes nuk ishte cënuar. Prandaj
tani kur i pa të gjithë bashkë mendoi se i erdhi fundi. Por plaku s’e pati
mendjen tek ajo. Me hapa të ngadaltë u çapit drejt derës , e hapi dhe shtangu.
Burri
ishte shtrirë mbi atë që mund të quhej
qylym, mbulesat e shtratit ishin hedhur në tokë, jastëkët me qëndisjet
qindravjeçare kishin fluturuar në një cep,dhe mbi të kishte hypur gruaja e cila
hepohej herë andej e herë këndej e gjitha në ekstazë, me sy të mbyllur, dhe që
po i thoshte burrit të saj:
-Shpirt,
bëmë ç’të duash…puthmë… gjithandej puthmë…shpirt …-dhe në të njëjtën kohë
zgjatej të puthte e të kafshonte burrin dhe kur s’e arrinte dot kafshonte
gjinjtë e vet. I ngriti duart e burrit rreth qafës së saj dhe ofshau fort duke
mos e lënë atë të lëvizte më. Burri nga ana e tij kullonte në djersë dhe vetëm
bërtiste.Flokët e verdhë e të ndritur si ari shkonin sa andej –këtej duke vezëllitur,
lëshoheshin mbi fytyrën e tij dhe pastaj papritur gjendeshin në atë kurriz të
brishtë, ku dukshëm dukej rrethi i hollë i belit.Ata as që e vunë re derën që
ishte hapur dhe njerëzit që kishin mbetur të pagojë nga ajo që po shihnin dhe që
i kalonte të gjitha caqet e fantazisë së tyre.
Haka
ishte bërë e bardhë, gati e tejdukshme. Kishte përpara syve atë që e kishte dëshiruar
gjithë jetën dhe që kurrë nuk e kishte pasur. Kishte përpara një dhomë në të cilën kishte kaq shumë dashuri.Zemërimi
filloi ta kaplonte rrufeshëm dhe ajo u betua se do të merrte hak për fatin e
saj të mbrapshtë, do të merrte hak për dashurinë e munguar. Ajo foli:
-Unë
do t’ju mbys në dashurinë tuaj!Mallkuar qofshi!
Në
heshtjen e varrit që kishte rënë në atë çast, mërmërima e saj kumboi si të
ishte zëri i priftit në meshën e së dielës.
Kaq
u desh. Plaku flaku bastunin e tij drejt nipit të zhburrërruar. Se për të, ky
ishte zhburrërrimi më i madh që mund të pësonte një mashkull i fisit të
tij.Nipi i shtagur edhe ai nga kjo e papritur që e pllakosi kaq lemerishëm, nuk
i kundërshtoi burrat e tjerë të cilët në heshtje e tërhoqën ashtu, ende ujë në
djersë dhe ende me gulçimat e pasionit nën vete,cullak, drejt asaj që ai e
dinte- Fundit. Pati kohë të kthente
kokën edhe njëherë për të parë gruan e tij, por veç ca kaçurrelave të arta të
ndera në dysheme nuk arriti të shohë gjë tjetër.
Dasma
u kthye në mort. E, sa për Hakën, për të nuk u kujtua më njeri, por të gjithë i ruheshin si kafshimit të gjarpërit.
Nga vellimi "Gabimisht dashuruar"
Comments
Post a Comment